با کشته شدن علی حالم به کلی دگرگون شد.صحنه منفجر شدنش هیچ وقت یادم نمیره...جوری تیکه تیکه شد که حتی نتونستن سرشو پیدا کنن!تنها چیزی که ازش موند یه دست بود،وقتی اینو شنیدم حالم بد شد و از سنگر بیرون اومد و یه گوشه ای بالا اوردم.مرتضی اومد کنارم وایساد و گفت:
_خیلیا اینجوری شهید شدن برادر،خیلی خودتو ناراحت نکن!
از این حرفش انقد عصبانی شدم که بدون اینکه بهش جواب بدم از جام بلند شدم و به سنگر برگشتم.انگار مردم مورچه ن،خیلیا اینجوری تیکه پاره میشن،نباید خودمو ناراحت کنم!
نگاهی به جایی که همیشه میخوابید انداختم و متوجه یه عکس شدم:علی بود و یه دختر خیلی خوشگل و یه پیرمرد و پیرزن.عکس تو مشهد گرفته شده بود.دوباره بغض کردم و همونجا نشستم.
حدود یه ساعت بعد مرتضی سراسیمه وارد شد و گفت:
_بچه ها،هر چه سریعتر باید بریم به سمت غرب،بهمون احتیاج دارن!
با این حرفش همه بلند شدن،جز من.مرتضی به سمتم اومد و گفت:
_امید بلند و دیگه!
فقط نگاهش کردم که ادامه داد:
_امید پاشو واسه کشورت بجنگ...پاشو برادر!
دستشو که به سمتم دراز شده بود گرفتم و از جام بلند شدم.بلند میشدم تا بجنگم،اما نه برای کشورم....برای انتقام!
به اون قسمت مورد نظر رفتیم.داشتیم دولا دولا می دوییدیم که یه خمپاره 5 متر اونورترمون خورد به زمین،همه به سرعت دراز کشیدم و سرمون رو گرفتیم و منتظر شدیم.به نظر میرسید دیگه به منطقه جنگی رسیدیم.بلند شدم که به راهم ادامه بدم که صدایی ضعیف گفت:
_امید...به زنم،بهش بگو...امید بگو مصطفی دوست داشت...
برگشتم و به صورت مصطفی،یکی دیگه از رزمنده های جوون،نگاه کردم که یه ترکش رفته بود توی شکمش.به سمتش رفتم و گفتم:
_تو خودت باید بگی!
خواستم بلندش کنم که گفت:
_میدونی که بلندم کنی سریعتر میمیرم و سرعتتونم کند میشه و ممکنه اسیر بشین!
_اما من نمی-
_باید بتونی.....امید جای من عرقیای متجاوز رو از صفحه روزگار پاک کن.....الله اکبر.
با گفتن الله اکبر دیگه نتونست بیشتر دووم بیاره و رفت.بغضی که توی گلوم جمع شده بود به صورت گلوله های اشک روی گونه م سرازیر شد.به سمت بقیه بچه ها رفتم،حسی که داشتم شدت گرفته بود....باید اونا رو از بین میبردم.
کنار مرتضی که پیش قراول بود قرار گرفتم و به سمت جلو حکت کردم.کمی بعد کنار بچه هایی بودیم که داشتن در هم می شکستن.
روی خاکریز دراز کشیدم و مسلسل م رو کمی بالا بردم و شروع کردم به شلیک کردن.کمی سرم رو بالا بردم تا ببینم چی به چیه که یه گلوله دقیقا از بغل گوشم رد شد.نفس رو حبس کردم و دوباره بالا رفتم.به یه عراقی تیراندازی کردم کهاونم دیگه از روی زمین بلند نشد.
_امید....امید!
برگشتم و به دنبال فریادی که از هیاهوی جنگ بلندتر بود گشتم.مرتضی داشت صدام میکرد.به سمتش رفتم و گفت:
_امید بیا این خمپاره انداز رو بگیر...محمود شهید شد!
خدای من....محمودم رفت!خمپاره انداز رو گرفتم و جلوتر رفتم.یه خمپاره گذاشتم سرش و یکی از تانکاشون که هر یه ربع یه بار رو سرمون بمب می انداخت رو نشونه گرفتم و زدم..آره!خورد به هدف!
یکی دیگه آماده کردم و زدم نزدیک سنگر عراقیا.یکی پشتم زد و گفت:
_تو برو جلو...من حواسم به این هس!
کنار مرتضی دراز کشیدم و با فریاد گفتم:
_فک میکنی بتونیم از پسشون بر بیایم؟!
_باید بتونیم وگرنه وارد کشور میشن!
_وارد کشور میشن؟!
_تو الان رو مرز ایران و عراق دراز کشیدی پسر!
دو سه نفرو کشتم که صدای «آخ»مرتضی توجهمو به سمتش جلب کرد.بازوش تیر خورده بود.خواست ادامه بده که گفتم:
_مرتضی من حواسم به اینجا هس....برو پشت دستتو ببندن!
_اما تو تنهایی نمیتونی-
_اگه توئم باشی خیلی فرقی به حالم نداره!
مرتضی عقب رفت و من موندم.تیرهای مسلسلم تموم شده بود.آر پیجی رزمنده کناریم که شهید شده بود رو برداشتم و به سمتشون نشونه گرفتم و زدم.دقیقا خورد به هدف!توی دلم از بابام که منو گذاشته بود کلاسای تیراندازی تشکر کردم.
بعد از یک ساعت مقاومت،عراقیا عقب نشینی کردن.همه مون با خوشحالی به سنگر ها برگشتیم و مرتضی که داشت روی صورت یکی بتادین میزد،گت:
_بچه ها کارتون عالی بود!
_همه با خوشحالی فریاد الله اکبر سر دادن و مرتضی آروم بهم گفت:
_گل کاشتی امید...!

به روش لبخند زدم و بتادینی برداشتم و مشغول پاک کردن زخم یکی از بچه ها شدم.
با صدای تیراندازی هممون به سرعت از جا بلند شدیم و اسلحه هامون رو به حالت آماده باش نگه داشتیم.مرتضی نگاهی به بیرون انداخت و با تأثر و وحشت گفت:
_عراقیان....حسین و محمد و مصطفی شهید شدن!
خشکم زد....اونا واقعا عالی بودن.مرتضی آروم گفت:
_اونا منتظرن ما تسلیم شیم...امید پشت سرم،حمید...حمید کجایی؟کنار امید.
میخواست بجنگه؟!یعنی واقعا عقل خودش رو از دست داده؟!گفتم:
_مرتضی با این کارت فقط بچه ها رو به کشتن میدی!
_تو میترسی وایسا اسیرت کنن!
_بحث سر ترس من نی-
_پس وایسا و بجنگ!
با چشمای قهوه ایش بهم زل زد و منم پس از چند دقیقه با اکراه سرم رو تکون دادم.برای اولین بار تو جنگ،از خدا کمک خواستم.مرتضی آروم گفت:
_بچه ها آماده باشین....زدم،شما دنبالم بیایین.
یه نفر رو نشونه گرفت و زیر لب یا علی گفت و ماشه رو کشید.پشت سرش من از سنگر خارج شدم و لوله مسلسلم رو به سمت یکی از سربازا گرفتم.
_آخ!
برگشتم و به صورت حمید که لحظه به لحظه رنگ پریده تر میشد نگاه کردم.تیر خورده بود تو شکمش.تیری که جلوی پام خورد باعث شد سرمو برگردونم و به عراقیا نگاه کنم.تیر اندازی نمی کردن چون میدونستن ما مال خودشونیم.نفس عمیقی کشیدم و یکیشون رو نشونه گرفتم و ئد ترسیدم...یعنی اون فرد انقد مهمه؟!
حلقه شون رو نزدیکتر کردن و با تمسخر به تک تکمون نگاه کردن.نگاهشون خیلی عصبیم کرد.خواستم دوباره شروع کنم که حمید از پشت سرم گفت:
_نه...نک-نکن...عصبی-....ب-بشن...بچه ها رو....تیکه پا-ره می....کنن!
برگشتم و بهش نگاه کردم.مرتضی هم هیچ حرکتی نمیکرد.اسلحه م رو زمین انداختم و کنار حمید نشستم.نمی تونستم جون دادن کسی رو ببینم.همیشه هر موقع مجبور بودم کنار یه نفر وایسم که داره جون میده چشمام رو می بستم.اما این حمید بود،برادر دوقلوی حامد.دستم رو روی زخمش گذاشتم و گفتم:
_حمید تحمل کن.
لبخند ضعیفی زد و به سختی گفت:
_امید...میدون که-ن..میشه....
خواستم چیزی بگم که یه تیر خورد کنارم.سرم رو بالا اوردم و دیدم یه سرباز عراقی داره با تمسخر بهم نگاه میکنه.به عربی بلند گفت:
_خودتونو تسلیم کنید...بهترین راه حله!
پدرم یه تاجر بود و طبیعی بود به چندتا زبان تسلط داشته باشم.با این حال حتی اگه عربی هم نمیفهمیدم،از طرز حرف زدن و نگاهشون میشد فهمید چی میخوان.مرتضی یه نگاه بهم انداخت،سرمو به نشانه مثبت تکون دادم و با حرکت لب گفتم:
_چاره ای جز این نداریم!
نمیدونم فهمید یا نه اما اونم اسلحه ش رو گذاشت زمین.بچه هایی که تو سنگر بودنم یکی یکی اومدن بیرون.حامد که بازوش زخمی شده بود،با دیدن حمید که روی زمین فتاده بود،زیرلب یا ابوالفضل گفت و کنارم رو زانوهاش نشست.کسی که با تیر زده بودم رو با تشریفات سوار یه جیپ کردن و با سرعت از اونجا دور شدن.
یکیشون اومد سمت ما سه نفر.حمید دیگه اصلا جون نداشت...اما من نمیتونستم بذارم بمیره،حاضر بودم براش هر کاری بکنم.اون سرباز رو به من گفت:
_عربی حالیته؟
به عربی گفت.سرمو تکون دادم که گفت:
_بلند شو...میدونی کیو زدی؟!فرمانده رو....ها ها بدبخت شدی!
فرمانده؟!من یکی از فرمانده های عراقیا رو زدم؟!
بلند شدم و به سمتش رفتم.یه نگاه بهم کرد و با آرنجش کوبید به صورتم.شدت ضربه به قدری بود که افتادم رو حامد.سمت چپ صورتم رو اصلا حس نمیکردم.به عربی گفت:
_پاشو آشغال!
نگاهی از روی نفرت بهش انداختم و بلند شدم.با لهجه فارسی،به عربی گفتم:
_ دوستم داره میمیره...کمکش کنین!
اسلحه ش رو به سمت حمید گرفت و گفت:
_راحتش کنم؟
اومدم درست کنم خراب شد.تمام وجودم میلرزید.گفتم:
_نه....خواهش میکنم...کمکش کنین!
بهم نگاه کرد و بعد از چند لحظه نمیدونم چرا اما به یکی گفتک
_اینو ببرینش بیمارستان.
با خوشحالی نفسم رو بیرون دادم و آروم به حامد گفتم:
_میخوان ببرنش بیمارستان.
حامد با تعجب بهم نگاه کرد و سرش رو تکون داد.وقتی حمید رو بردن،همه مون رو سوار یه ماشین کردن و یه کیسه کشیدن رو سرمون.اسیر.....دیگه اسیر شدم!
از دلشوره داشتم میمردم...هر لحظه به یه چیز فکر میکردم و زمانی که در ماشین رو باز کردن،تو فکر دختر بودنم بودم.

از ماشین پیادمون کردن و مدام به در و دیوار می خوردم فکر کنم به عمد این کارو انجام میدادند تا اذیتمان بکنن وارد اتاقی می شوم روی صندلی میشوننم همه جا تاریکه چون هیج نوری از رو بندی که به چشمام بستن پیدا نمیشه لحظه های سختیه همش میترسم که دختر بودنم رو بفهمن رو بندم رو از چشمام بر می دارند یه لامپ کوچک جلوی صورتم روشنه که چشمام رو اذیت می کنه روی صندلی مقابلم یه مرد جوان حدود ۲۷ ساله نشسته از هیکلش معلومه که ورزشکاره چون قوی هیکل به نظر می رسید با ابروهای به هم کشیده به من زل زده بود چه نگاه نافذی داشت صداش باعث شد سرجام محکم بشینم :
‏_خب آقا پسر بگو ببینم چند سالته؟
تعجب کردم بلد بود فارسی حرف بزنه:
‏_‏۱۸ سالمه
‏_تو با این سن کمت چرا اومدی جنگ؟
‏_به خاطر وطنم
‏_حالا این وطنت چی بهت می ده؟
‏_مگه لازمه که چیزی بده؟
‏_خب زبون دراز هم که هستی اعتماد به نفست هم که بالاست
از روی صندلی بلند شد نزدیکم اومد دستش رو روی دستم گذاشت و فشار داد و گفت:
‏_به راهت میارم صبر کن؟
دستم زیر دستانش در حال له شدنه یه دفعه فشارش روی انگشتانم بیشتر شد....
‏ ‏به چشمام خیره شد و همه سنگینیش رو انداخت رو دستم.با دیدن هیکل ظریفم میخواست کار خودشو راحت کنه و از هیچ وسیله ای استفاده نکنه.همون موقع یه نفر اومد و احترام نظامی گذاشت.اون آقا برگشت و به عربی با صدای خفه ای یه چیزی گفت که من فقط«کی؟»،«اینی که اینجاس؟» رو فهمیدم.کاش یه کم واضح تر حرف میزد.اون سربازی که داشت گزارش میداد که صداش کاملا غیر مفهوم بود!
وقتی سرباز رفت اون آقا برگشت و با تمسخر و ملامت گفت:
_به فرمانده تیراندازی کردی؟
فقط بهش نگاه کردم.نمیخواستم بهونه ای به دستش بد م تا شکنجه م کنه.بعد از چند ثانیه به عربی داد زد:
_هی جوون!جواب منو بده!
و همزمان دستش با شدت روی صورتم فرود اومد.دقیقا زد سمت چپ صورتم.شوری خون رو توی دهنم مزه مزه کردم و به اون مرد خیره شدم.چونه م رو با دستش گرفت و گفت:
_فرمانده تون کیه؟
پوزخندی زدم و فقط بهش نگاه کرد.فندکش رو برداشت و زیر چونه م نگه داشت و گفت:
_کیه؟
آب دهنمو قورت دادم و بهش نگاه کردم.میخواست چی کار کنه؟!
_کیه؟
دستش رو فندک سر خورد و داغی وحشتناکی رو زیر چونه م حس کردم.سرم رو عقب کشیدم اما با دستاش سرمو بی حرکت نگه داشت.داشتم آتیش میگرفتم،داد زدم:
_بسه!
خندید و فندک رو عقب کشید و گفت:
_خب حالا بگو.
اگه نمیگفتم دوباره فندکشو زیر چونه م میذاشت و اگه میگفتم....نه،من همیچین کاری نمیکنم!
_بگو لعنتی!
بهش نگاه کردم و سرمو به علامت منفی تکون دادم.سیلی محکمی بهم زد و به عربی داد زد:
_اینو ببرین پیش بقیه تا فرمانده برگرده.
و از یه در دیگه بیرون رفت.نگاهم به در و دیوار اتاق افتاد.اتاق تمیزی بود و هیچ شباهتی به اتاق بازجویی فیلما نداشت.یه تخت بزرگ وسط اتاق بود.یعنی اینجا درمانگاهه؟!چرا تخت بیمارستان داره؟!
همون دری که منو ازش اورده بودن تو باز شد و یه سرباز وارد شد و منو بلند کرد و به یه سرسرا برد.هلم داد تو و در فلزی رو محکم بست.متوجه بچه های خودمون شدم که یه گوشه دراز کشیده بودن.آروم به سمتشون رفتم و سر راه نگاه های خیره چند نفرو روی خودم حس میکردم.
مرتضی با دیدنم از جاش بلند شد و گفت:
_چی پرسیدن؟!
_اسم فرمانده رو.
با سوئظن بهم نگاه کرد و گفت:
_تو که نگفتی؟!
کبودی صورتم رو بهش نشون دادم و با خشم گفتم:
_اگه گفته بودم این بلا به سرم نمیومد!
لبخندی شرمگینانه زد و گفت:
_منظوری نداشتم.
خواستم لبخندی بزنم که حس کردم نصف صورتم از جا داره کنده میشه.اخم کردم که مرتضی گفت:
_چه بد خوردی...حامد،حامد؟
حامد تکونی خورد و غمزده گفت:
_چیه؟!
_بیا صورت امیدو ببین...به نظرت اسنخونش نشکسته؟
_نه فقط کبودیه.یه چیز سرد پیدا کن بذار روش
حالا یخ از کجا بیارم؟!همینم مونده بود.حامد دوباره تکیه داد به دیوار.کنارش نشستم و گفتم:
_حامد حمید خوب میشه.
_از کجا انقد مطمئنی؟!
دهنمو باز کردم تا جوابی بدم اما چیزی برای گفتن نداشتم.حماد پوزخندی زد و روش و اونور کرد.همون موقع یه سرباز اومد و مرتضی رو با خودش برد.

پاهامو جمع کردم توی شکمم و سرمو روی زانوهام گذاشتم باخودم فکر کردم اگه فرمانده بمیره کار منم تمومه ولی نه بزار بمیره اون کلی از بچه های مارو کشته وای خدایا کمکم کن به همه بچه ها کمک کن همون موقع یکی زد به شونه ام نگاه کردم دیدم محمده به شوخی گفت:
‏_نگران نباش یا خودش مییاد یا نامه اش
حوصله خندیدن نداشتم یه لبخندی زدم و گفتم:
‏_نه خودش میاد نه نامه اش من فقط نگرانم
‏_نگران چی ؟
‏_گفتن من فرماندشونو با تیر زدم حالا چی کار کنم؟
‏_بهتر بزار بمیره
‏_اگه بمیره که کار منم تمومه
‏_راس میگی به این فکر نکرده بودم
یکم فکر کرد بعد یهو گفت:
‏_میگم بیا یه جوری از اینجا فرار کنیم
‏_اونوقت چه جوری تازه با این همه نگهبان که نمیشه فرار کرد
‏_راس می گی منم عقل کلیم واسه خودم
همون موقع در زندان رو باز کردن و مرتضی را انداختن تو صورتش پر از زخم بود همگی رفتیم دورش جمع شدیم
‏_چی شد ؟چی کار کردن باهات؟
‏_هیچی نامردا اسم فرماندمونو ازم پرسیدن من چیزی نگفتم با مشتو لگد به جونم افتادن
‏_چه قدر نامردن اینا چه دست به زنی هم دارن
‏_راستی امید اینجور که من از زبون اونا شنیدم حال فرماندشون خوب شده می خواد بیاد سراغت خدا به دادت برسه مثل اینکه خیلی عصبانیه
یهو ترس اومد به جونم یه لبخند مصنوعی زدم وتو دلم گفتم نکنه بلای سرم بیاد اگه بفهمن که من دخترم وای نه خدا نکنه
همن موقع یه سربازی اومد داخل وبه من اشاره کرد :
‏_بیا بیرون.......